Net fier fan myn hûs siet in nêst wikeltsjes. Ik ha de bewegingen wiken lang mei niget folge. Earst it rygje fan mar leafst fiif kopkes dy't oer de râne fan it nêst hongen, wachtsjend op iten. En doe dat se út it nêst fladderen en skûlplak by my op it hiem fûnen. En mar roppe: ‘kie-kie-kie-kie' frijfertaald: hjir sit ik, kom óp mei dat iten! It lûd wie lûder sadree de âlden mei in proai, meast fjildmûskes, oansetten kamen. Doe't de piken op sterkte wiene binne se útflein. Sa giet dat yn de natuer.
Minsken kinne in protte fan de natuer leare, bygelyks it iten tichteby hûs helje en rekken hâlde mei wat de seizoenen ús te bieden hawwe. Mar wat noch folle wichtiger is, hoe't we omgeane mei de grûn wêrop we ús iten ‘produsearre'. Hieltyd mear grûn rekket útputten troch yntinsyf gebrûk en monokultuer. Op dy wize ûntstiet der in humus-earme boaiem sûnder wjirmen, skimmels en bakteriën. Ferline jier wie ik by in lêzing mei as titel: 'wurdt de boer de dokter fan de takomst?' - Ommers, in sûne boaiem betsjut ek sûn iten. - De sprekker koe op byldzjende wize it belang fan in sûne boaiem útlizze: ‘yn in hânfol goede ierde sitte mear libbene organismen dan dat der minsken op ierde libje'.
Us boaiem libbet. Tink dêr ris oan at jo griente fan eigen tún helje en dêrnei de Fryske klaai fan jo learzens spiele.
Sicco Rypma
Frysk 
Nederlands